به گزارش شمال نیوز، زهرا خسروی، مسئول کتابخانه عمومی گویا و بریل خاتم‌الانبیا (ص) رشت به‌عنوان تنها کتابخانه ویژه روشندلان و کم‌بینایان استان گیلان به بهانه فرارسیدن 23 مهر، روز عصای سفید یادداشتی در اختیار روابط عمومی اداره کل کتابخانه‌های عمومی استان گیلان قرار داده و ضمن اشاره به‌سختی های زندگی یک روشندل به خاطرات و تجربه‌های شخصی خود پرداخته است.

از روزی که دنیا را کم‌رنگ‌تر از دیگران یافتم، تلاش کردم خود پررنگ شوم تا به کم‌رنگی غلبه کنم. در این راه بسیار سخت، گاهی به‌شدت به زمین می‏خوردم به‌طوری‌که به‌جای استخوان‏هایم، دلم زخمی می‏شد و هر بار شدیدتر از گذشته می‏شکست؛ به حدی که دیگر توان هیچ ضربه‏ای را نداشت، اما من دوباره بر می‏خواستم و دستم را به زانوان زخمی‏ام می‏گذاشتم و تمام نیروی خود را برای رسیدن به مقصد به کار می‏گرفتم. افت‌وخیزهای زندگی گاه از سرعت انسان برای رسیدن به هدف می‌کاهد اما این اراده است که می‌تواند پیروز باشد اگر که قوی شده باشد.

اولین روزی که به مدرسه رفتم، با دنیایی جدید و تازه آشنا شدم. دنیایی که از حمایت بی‌حدوحساب خانواده خبری نبود. دنیایی که پر از سنگ و چاله‌های عمیق سر راهم بود گاه سنگ‌ریزه‌ای آهی از نهادم برمی‌آورد و گاه خود را در میان چاهی می‌دیدم و آن‌وقت بود که زندگی روی سخت خود را به من نشان می‌داد باید خود را در این دنیا به هر نحوی بود حفظ می‏کردم. کودک بودم و قدرت جسمی و روحی‏ام بسیار اندک و ضعیف. دستانم توان برداشتن سنگ‌های بزرگ مقابلم را نداشت شانه‌هایم از بار سنگین مشکلات گاه سخت آزرده می‌شد.

تخته‌سیاه برای من همیشه سیاه بود، چه نوشته داشت و چه وقتی‌که نوشته نداشت. عینک کلفت ذره‌بینی‌ام گاه مورد تمسخر کودکان هم سن و سالم قرار می‏گرفت. بعضی وقت‌ها معلم‏ها دلشان برای من می‏سوخت و پس از توصیه به رفتن به نزد فلان دکتر و متخصص سرانجام پیشنهاد می‏کردند: بهتر است مراقب باشی و درس و کتاب را کناری بگذاری تا دنیا برای تو بی‏رنگ نشود؛ اما این صحبت‏ها دل مرا بیشتر به درد می‏آوَرد. آخر اگر درس هم نمی‌خواندم پس چگونه می‌توانستم خود را برای مبارزه با مشکلات زندگی مجهز کنم حتی برخی از نزدیکان هم با ترحم برای اینکه نشان دهند دلشان به حال من می‏سوزد به پدرم پیشنهاد می‏کردند مرا از درس و مطالعه دور کند تا بیشتر از این آسیب نبینم؛ اما پدرم همیشه می‏گفت: آینده‏ی این دخترم روشن‏تر از همه‏ی فرزندانم است. شاید باور نکنید این کلام قدرت جادویی در من ایجاد می‏نمود و وقتی پدرم را در هر مرحله از زندگی‏ام حامی خود می‏دیدم باانگیزه‌ی بیشتری به راه خود ادامه می‏دادم.

پدر و مادر اولین کسانی می‌باشند که می‌توانند سنگ بنای اعتمادبه‌نفس کودک خود را بگذارند اگر آن‌ها از شرایط فرزند خود درک درستی داشته باشند و خود نیز به‌دوراز احساسات نادرست همراه و همگام کودک خود باشند فرزند نیز می‌تواند با تکیه به آن‌ها از پله ترقی بالا برود. خانواده مهم‌ترین و اصلی‌ترین بنیانی است که شخصیت فرد در آن ساخته و پرورش می‌یابد. همیشه افرادی که خانواده‌ای همراه و همگام دارند راحت‌تر بر مشکلات خود غلبه می‌یابند و این مطلب درباره افراد دارای معلولیت بیشتر صدق می‌کند. دادن مسئولیت به فرزند معلول و آماده نمودن او برای یک زندگی مستقل وظیفه‌ی هر خانواده‌ای است.

از سد مدرسه با تمام سختی‏هایش به‌طوری‌که قابل‌تصور خیلی‏ها نیست، گذشتم. فقط کسانی که مشکل مشترک من را دارند، متوجه عمق بی‏قراری‏هایم شده و می‏فهمند که من از چه حرف می‏زنم و شاید آن را لمس هم کرده باشند. بعد به سد عظیم کنکور رسیدم. حالا دیگر کمی که نه خیلی از گذشته قوی‏تر شده بودم دیگر نه‌تنها سنگریزه‌ها با پاهایم الفت پیداکرده بودند حتی چاها نیز برای من تاریک به نظر نمی‌رسیدند به نظرم آن‌ها نیز به من عادت کرده بودند و حالا انگیزه‏ی بیشتری برای حرکت به جلو داشتم.

قبول شدن در کنکور که جای خود دارد نگرانی از آزمون با تمام موانع و مشکلاتش از قبیل نبود منشی مناسب جهت خواندن سؤالات کنکور و کمی فرصت، هنوز لرزه بر اندامم می‌آورد بالاخره از دانشگاه فارغ‌التحصیل شدم. حال که بااین‌همه موانع درس و دانشگاه را تمام کردم چه‌کار کنم؟ آیا می‌توانم پس‌ازاین همه تلاش انسان مستقل باشم؟ همیشه به خاطر اینکه مستقل باشم تلاش می‌کردم و شاید بزرگ‌ترین انگیزه‌ی من برای حرکت به سمت هدف استقلال بود می‌خواستم برای ساختن فردای بهتر از هیچ کوششی فروگذار نکنم؛ و شاید این‌گونه اندکی از لطف خدا و محبت خانواده را جبران می‌نمودم.

از هفت‌خوان یافتن شغل که ماجراهایی کم از هفت‏خوان رستم ندارد، گذشتم. به شغل کتابداری رسیدم. زندگی با کتاب همیشه مایه‏ی آرامش من بوده و هست. امروز که این مطلب را می‏نویسم شانزده سال است در این جایگاه که در باور خودم بسیار رفیع است، خدمت می‏کنم‏. با خواست خدای متعال علاوه به خدمت به عموم کتاب‏خوانان و کتاب دوستان، به دوستانی‏ شاید بهتر است بگویم هم قشر و هم‌سنخ خود خدمت می‏کنم‏.

و اکنون پس از شانزده سال ‏وقتی به گذشته‌ی شغلیم می‌نگرم می‌بینم که اعضاء خوب و بااستعداد این کتابخانه باهمت و اراده‌ی بلند خود به‌مراتب بالای تحصیلی و علمی دست‌یافته‌اند افتخار می‌کنم.

امروز که من در خدمت شما هستم با عنایت خدای مهربان توانستم بر موانع زندگی پیروز شوم و راه زندگی را برای خود هموار سازم و کارشناسی ارشد ادبیات فارسی هستم؛ و در شهری دور از خانواده تشکیل خانواده دادم و با آموزش‌های مادرم توانستم برای زندگی خانوادگی نیز آماده‌باشم و اکنون دو فرزند دارم که بی‌شک فکر می‌کنم فرزندان من نیز باید به مادر خود افتخار نمایند که اگرچه بسیار سخت ولی توانسته است در راه زندگی محکم قدم بردارد و راه آینده‌ی بهتر را برای آن‌ها نیز روشن نماید.

فکر می‌کنم مهم‌ترین دست آورد زندگی یک انسان داشتن یک احساس خوب و رضایت از زندگی است که من به لطف خدای متعال از آن برخوردارم.فارس